Η επιχειρηματολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης στη γνωμοδότηση υπέρ της μονομερούς ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου ως συμβατή με
το Διεθνές Δίκαιο δεν μπόρεσε να αποφύγει να καταστήσει πλέον ΔΙΚΑΙΩΜΑ κάθε εθνικής μειονότητας, την αρχή της ανεξαρτησίας.
Ακριβώς εδώ, στην ανησυχία του φαινομένου ΝΤΟΜΙΝΟ, οφείλονται οι προσπάθειες της διπλωματίας των μεγάλων δυνάμεων, που στήριξαν και «υπαγόρευσαν» τη συγκεκριμένη γνωμοδότηση – απόφαση, να πείσουν τη διεθνή κοινότητα ότι η περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου δεν αποτελεί προηγούμενο.
Το ίδιο διαλάλησαν, μέσα στη δικαιολογημένη γι΄ αυτούς χαρμόσυνη ατμόσφαιρα, Τίρανα και Πρίστινα. Εντούτοις, απαντώντας σε αντιδράσεις του Βελιγραδίου, κυρίως για το βόρειο τμήμα του Κοσσυφοπεδίου, δήλωσαν ότι πιθανή αλλαγή των συνόρων στο Κοσσυφοπέδιο θα σημάνει γενική αναταραχή.
Και ασφαλώς δεν έχουν υπόψη τους της περιοχή της Πρεσέβα στο Νότο της Σερβίας αλλά και το
θέμα των Αλβανών στα Σκόπια ή και το…
Ωστόσο, έγκυροι πολιτικοί αναλυτές στα Τίρανα, με αφορμή τον τρόπο πώς μετέδωσε το CNN την είδηση για την γνωμοδότηση του ΔΔΧ σχετικά με το Κοσσυφοπέδιο (ότι μπορεί να επαναπροσδιορίσει τη θέση όλων των αποσχησματικών κινημάτων σε όλον τον κόσμο), ζητούν από τις πρωτεύουσες των δυο αλβανικών «κρατών» μεγαλύτερη προσοχή.
Διότι, όπως αναφέρουν, (δες περιοδικό “MAPO-Revista” 25.07.2010, σελ 11) το ίδιο το επιχείρημα για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου μπορεί να μετρήσει αντίστροφα για εθνικά θέματα τρίτων στην επικράτεια τόσο του Κοσσυφοπεδίου, όσο και της Αλβανίας. Υπογραμμίζουν τη ρευστότητα της ακεραιότητας του Κοσσυφοπεδίου σε σχέση με τη Μητροβίτσα και της Αλβανίας σε σχέση με την Βόρειο Ήπειρο.
Γεγονός είναι ότι τελευταία οι Βάσκοι στην Ισπανία εντατικοποίησαν τις κινητοποιήσεις τους σε ένα ειρηνευτικό πλαίσιο, οι Κούρδοι στην Τουρκία έδειξαν ότι δεν έχουν εγκαταλείψει τα όπλα. Γενικώς το προηγούμενο που θεσμοποίησε το ΔΔΧ με αναφορά το Κοσσυφοπέδιο έχει επιφέρει μια αναστάτωση και επαναθεώρηση στάσης σε σχέση με παρόμοια εθνικά θέματα.
Υπό το ίδιο σκεπτικό το βορειοηπειρωτικό μετράει στη λογική εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας , άλλων χωρών, ως εθνικό θέμα με ιδιαίτερη ιστορική βαρύτητα.
Εκείνοι που το θεωρούν ανύπαρκτο είναι οι επίσημοι εκπρόσωποι της εθνικής ελληνικής μειονότητας. Οι δικοί μας πολιτικοί δεν πρόσεξαν το γεγονός με το Κοσσυφοπέδιο προς συσχέτιση με τα κεκτημένα ιστορικά μας δίκαια. Ούτε τουλάχιστον εξέδωσαν μια διπλωματική ανακοίνωση, για να πουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έστω ότι υπάρχουμε και μπορούμε να παίξουμε και εμείς στη βαλκανική και παγκόσμια σκακιέρα. Είτε ακόμα να αξιοποιήσουμε το συγκεκριμένο «προηγούμενο» ως σημείο αναφοράς, ή ως διαφορετική cause στη διεκδίκηση των εθνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας. Τίποτε !! Ως βαρύ πέπλο φαίνεται ότι τους καλύπτει η σχετική «διπλωματική» δήλωση της Αθήνας . Ότι «Η ελληνική θέση είναι γνωστή. Υψηλή προτεραιότητα για την Ελλάδα συνιστά η διασφάλιση της σταθερότητας, της συνεργασίας και της ειρήνης στα Βαλκάνια. Οι αρχές αυτές καθορίζουν τη στάση μας και είναι εκείνες που θα πρέπει να πρυτανεύσουν την επαύριο της γνωμοδότησης του ΔΔΧ. Πιστεύουμε ότι ο σεβασμός και η προώθησή τους από όλους μας αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο που οδηγεί στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση των Δυτικών Βαλκανίων και αυτόν ενισχύουμε με την πρωτοβουλία μας «Agenda 2014» που αναφέρεται στο ευρωπαϊκό όραμα των λαών της περιοχής.» Δήλωση η οποία γενικά επιδιώκει να τα πει όλα, ενώ συγκεκριμένα τίποτε.
Το πρόβλημα δεν εστιάζεται ακριβώς στην αδιαφορία των πολιτικών μας ηγετών. Έχει μια πιο επικίνδυνη πτυχή. Πάει καιρός τώρα που ο Βαγγέλης Ντούλες, πρόεδρος του ΚΕΑΔ, παναλβανικό κόμμα, που διεκδικεί μοναδικό και νόμιμο ρόλο στην εκπροσώπηση της εθνικής ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, «τρώγεται» με τους εκπροσώπους των Τσάμηδων εντός και εκτός βουλής. Παίζει, λέει, το ρόλο του προστάτη των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας. Θα ήταν μικρό το κακό σε περίπτωση που αυτό το κάνει να κοκορευτεί σε όσους τον ακολουθούν πολιτικά και με τέτοιες θέσεις πιστεύουν ότι τους εκφράζει εθνικά.
Το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι εξυπηρετεί διπλά τους τσάμιδες. Από την μία παίζει το παιχνίδι τους που θέλουν να παραλληλίσουν το δικό τους πρόβλημα, όπως ισχυρίζονται, με το εθνικό θέμα της εθνικής ελληνικής μειονότητας με την οποία ελληνική μειονότητα καμιά σχέση και σύγκριση μπορεί να έχει.
Δεύτερο, γνωρίζοντας οι τσάμηδες ότι το ισχυριζόμενο θέμα τους δε θα έχει εθνικά και πολιτικά μοίρα στον Ήλιο, θέλουν να φέρουν σε θέση ομηρίας τους την εθνική ελληνική μειονότητα. Η άσκηση ψυχολογικής, εθνικιστικής, οικονομικής και δημογραφικής πίεσης ήδη έχει επιφέρει τα αποτελέσματά της. Μιλούν γι΄ αυτό τα εθνικιστικά συνθήματα υπέρ της Τσαμουριάς, τύπου «σ΄αγαπώ Τσαμουριά», «εδώ είναι Τσαμουριά» κλπ που έχουν κατακλύσει τα ελληνικά μειονοτικά χωριά’ η αφαίρεση πινακίδων με τα ονόματα των ελληνικών χωριών και η αντικατάστασή τους με αλβανικά εθνικιστικά συνθήματα, όπως στο ιστορικό ελληνικό χωριό της Δρόβιανης, είτε στο Αλίκο «οι φήμες» για κατάρτιση καταστάσεων με τα περιουσιακά στοιχεία των ελλήνων, οι οποίες την κατάλληλη στιγμή θα περάσουν στα χέρια των τσάμηδων κλπ
Οι Έλληνες βορειοηπειρώτες έχουν χάσει τον ύπνό τους. Στη συνείδησή τους αναβιώνουν εικόνες από τον χαλασμό του ’12, ο θόρυβος των σκουληκιών στα παλιά τους κρεβάτια τους μοιάζει με πυροβολισμούς, ενώ το φύσημα του αέρος με άγρια χτυπήματα ληστών στις πόρτες τους.
Το φόβο αυτό ενισχύουν ιδιαίτερα τα δημοσιεύματα αναφερόμενα στις πολιτικές δραστηριότητες των τσάμηδων, αναρτημένα σε ηλεκτρονικά μέσα της πολιτικής ηγεσίας. Στην προσπάθειά τους να βρουν έναν «εθνικό εχτρό» για να αγωνιστούν και « να στήσουν στον τοίχο» τους έλληνες πολιτικούς τους αντίπαλους, καταφέρουν να τρομάζουν περισσότερο τους φοβισμένους εναπομείναντες Έλληνες.
Λοιπόν, ποιον εξυπηρετούν οι πολιτικοί μας ηγέτες. Την εθνικής ελληνική μειονότητα τουλάχιστον όχι.
του Π. Μπάρκα 30.07.2010
